چاقی یک عامل خطر پذیرفته شده برای ایجاد کووید 19 شدید است. ما به دنبال تعیین مزایای شروع زودهنگام ضد انعقادها بر بقای بیماران چاق مبتلا به کووید 19 نوع شدید بودیم.
روش کار
ما به طور گذشته نگر 237 بیمار انتوبه شده را در یک مرکز چاقی معتبر دانشگاهی بررسی کردیم و آنها را بر اساس BMI به دو گروه چاق (BMI 30) و غیر چاق (BMI ≤ 30) تقسیم کردیم. ما از آزمون‌های مجذور کای برای مقایسه متغیرهای طبقه‌بندی مانند سن و جنس، و دو آزمون t نمونه یا آزمون Mann Whitney U برای متغیرهای پیوسته، از جمله مقادیر مهم آزمایشگاهی، استفاده کردیم. مدل‌های رگرسیون خطرات متناسب کاکس برای تعیین اینکه آیا چاقی یک عامل پیش‌بینی‌کننده مستقل بقا است یا خیر، استفاده شد و تجزیه و تحلیل چند متغیره برای مقایسه عوامل خطر که در تجزیه و تحلیل تک متغیره معنی‌دار تلقی می‌شدند انجام شد.
بقا با توجه به BMI و ارتباط آن با سطح ضد انعقاد در گروه چاق با استفاده از مدل‌های Kaplan-Meier مورد ارزیابی قرار گرفت.
نتایج
مرگ و میر کلی در گروه چاق و غیر چاق به ترتیب 47% و 44% مشابه بود (65/0 =p). تجزیه و تحلیل بیشتر بر اساس سطح انتی کواگولان تزریقی ( ضد انعقادها) نشان داد که بیماران چاق که روی پروتکل داروهای ضد انعقاد تزریقی اولیه قرار گرفتند، بقای خود را در مقایسه با بیماران چاق که ضدانعقاد تزریقی مبتنی بر پروتکل دریافت نکردند بهبود یافته‌اند (پروتکل AC تهاجمی 26٪ در مقابل پروتکل AC تهاجمی OFF 61٪، p = p. 0.0004).
نتیجه گیری
تجویر داروهای ضد انعقاد تزریقی بطور زودهنگام و در اوایل بیماری اثرات منفی چاقی را بر مرگ و میر کلی در بیماران مبتلا به کووید ۱۹ شدید کاهش میدهد.
